मुङ्गलान !

कबि: कुमार खत्री 

परदेशी भाइ केछ सन्चो बिसन्चो?

मुङ्गलानको हावापानी मिलेन होला,

आफ्नो ज्यानको आफै ख्याल राख्नु,

झट्ट अरुको विस्वास नगर्नु ,

सम्झनुपर्ने कुरा कतिछन

बिर्सनै नहुने पनि त्यतिनै छन्

सम्झेकै हौला,

आम्बोटे कुलाको पानी खोचिनलाई खाएको

छरछरे छाँगामा कछाड नलाई नुहाएको

अनि,हरेलो बजारमा दोहोरि गित गाएको ,

बिर्सेका छैनौहोला,

हजुरबाको पाप्रोमा बाउले छाप्रोहाल्दा

लिएको ऋणमा पुच्छरले  कुकुरहल्लाउन थालेपछि

त्यसमाथि साहुले रयाख रयाख्ती पारेपछि 

हलो जुवा थन्क्याएर हलगोरु बेच्नु पर्यो

त्यहि पैसाले मुटु गाँठोपार्दै

प्लेन टिकट काट्नु पर्यो

आमा बाउको आँशुपुछ्ने सेतो रुमाल र

श्रीमतीको लाज ढाक्न रातो फरिया पठाउन

निर्जन बालुवाको वनभित्र परेड खेल्दाहौ

अझै पनि पुर्खाको हस्तिहाड बन्दकिमै छ

त्यो पनि निखन्नु छ

हिङ्ग बाँधेको टालो बाँधेकाछौ

त्यो पनि चिन्नु छ

अहिलेत घरमात्र बनाएकाहौ

घर बसाउन बाँकिनै छ 

साइनो मात्र गांसेकाछौ

मन हँसाउन बाँकीनै छ

शिरमा दुर्बासालाई बास रोक्नु

सक्छौभने मनभरी इख बोक्नु

रिङ्ग्टोनको कोदालीले कुलो चलाउनु

हामि समाहा मिलाउला

मेहनतको फालीले खेत बिराउनु

हामि झार जिलाउला

फर्की आउदा ,

पसिनाको गन्ध मिसिएको सेतो धन ल्याउनु

नीला आँखामा बिटुलो नपारी चोखो तन ल्याउनु

सात समुद्र तरिआउदा

झोलाभरि आँशुको समुद्र बोकी नल्याउनु ।